شاید بعد چهار پنج سال، یاد روزهایی افتادم که با علیرضا مینشستیم از مشنگ بازیهای روزمان میگفتیم و میخندیدیم؛ من دیشب پای صحبت کسی نشستم که از ته دل خندیدم و گریستم. انگار خاطراتی مشترک را از زبان دوست دیرینه‌ای میشنیدم. آنهم سه سال، سه سال خاطره‌ای که میتوانی هر کدامشان را حس کنی. عجیب بود. گاهی به زندگی امیدوار میشوم. گاهی احساس میکنم، کس دیگری میتواند از درون من سخن بگوید. حس میکنم میتوانم خودم باشم، بی آنکه بخواهم شرایطی را ارضا کنم یا به اجبار باعث خوشحالی کسی شوم.