کثافت تمام زندگیمان در این پنج حرف پلید خلاصه گشته است. نمی خواهیم یا نمی توانیم که بخواهیم توان بلند شدن از لجن را نداریم
وقتی دوستمان ندارند عاشق سینه چاکیم و در عشق ترسوی ناباور - آنقدر محبت خریده ام که مهربانی یادم رفته است. حالا فرض که فاتحانه به آن
سکوت ساده برگشتیم دیگر دل گندیدمان نه لیاقت لیلای لیلا ونه این روح سرسام گرفته آرزوی آرامش صدای نفس مادر بزرگ را
به گور خواهد برد؟ چرا تنها ترین آرزویمان را در لجن پنهان میکنیم؟
